Kadirli ilçesinde yaşayan 74 yaşındaki Cemal Bebek, bu işin yaşayan hafızalarından biri. Onun atölyesi sade bir marangozhane değil; aynı zamanda bir müze, bir zaman makinesi gibi. Yıllardır kendi yaptığı kaşıkları pazarda satarak geçimini sağlayan Cemal usta, “Eskiden herkesin evinde tahta kaşık olurdu, şimdi ancak nostalji sevenler alıyor,” diyerek değişen zamana dikkat çekiyor.
Osmaniye’de tahta kaşık yapımının sadece bir meslek değil, aynı zamanda bir aile geleneği olduğunu gösteren bir başka örnek, Türkmenoğlu ailesi. Ahmet Türkmenoğlu, Kızyusuflu köyünde hem bağlama hem kaşık yapan bir ahşap ustası olarak tanınıyor. Gelenek, aile içinde yaşatılıyor. Onun ardından gelen yeni kuşak, evin bahçesindeki küçük atölyede kaşık üretimini sürdürüyor. Ağaç oyma sanatına çocuk yaşta dokunmuş bu isimler, el emeği ürünleriyle hem kültürü hem de emeği yaşatıyor.
Karatepe ve çevresindeki köylerde ise tahta kaşık yapımı, adeta bir köy kültürü olarak sürdürülüyor. Büyükler, gençlere bu işi öğretmeye çalışıyor.
“Evde ne kaşık eksik kalır, ne de iş” diyen yaşlı köylüler, gündelik hayatın bir parçası olan bu zanaatı sürdürülebilir kılmaya çalışıyor.
